روزی روزگاری

زمانی که فضای اتاق کدر شده بود از دود سیگار و یکی از امید میگفت: « اگه امید نبود دیگه مادری به فرزندش شیر نمیداد.» تو که چمدونات رو بسته بودی گفتی اون امید نیس٬ اون اراده ست؛ اراده برای حفظ نوع٬ برای تکثیر شدن. و من رنجور شدم.